مقدمه
تا کنون سه نوع اصلی فضاپیما ساخته شده است:
ماهواره ،
کاوشگر بدون سرنشین و فضاپیمای با سرنشین. همه‌ی فضاپیماها برای رفتن به فضا به موشکهای قوی نیاز دارند.
ماهواره‌ها
ماهواره‌ها ، فضاپیماهای بدون سرنشینی هستند که دور مدار زمین می‌گردند. آنها برای پژوهش درباره‌ی سیاره‌ی ما ، ارتباطات ، پیش بینی وضع هوا یا مثل
تلسکوپ فضایی هابل ، برای
اکتشافهای کیهانی به کار می‌روند. در این فضاپیماها دستگاههایی مانند
گیرنده‌ها و فرستنده‌های رادیویی ، دستگاههای اندازه گیری ، دوربین و رایانه کار گذاشته شده است. انرژی لازم برای کار دستگاههای درون ماهواره ، از
صفحه‌های خورشیدی فراهم می‌شود که انرژی
نور خورشید را به الکتریسیته تبدیل می‌کنند.
فضاپیمای گرانت فوبوس
|
روباتها در فضا
از فضاپیماهای روباتی ، که به کاوشگر معروف‌اند، برای عبور از کنار
سیاره‌های دیگر ، پیمودن مدار این سیاره‌ها یا نشستن روی آنها استفاده می‌شود. در این کاوشگرها دوربینها و ابزارهایی برای جمع آوری اطلاعات علمی و فرستادن آنها به زمین وجود دارد. این اطلاعات بصورت جریانی از
علائم رادیویی به زمین فرستاده می‌شود.
کاوشگرها موتورهای موشکی کوچکی دارند که به هنگام تغییر مسیر یا برای کاهش سرعت پیش از ورود به مدار زمین ، روشن می‌شوند، بعضی کاوشگرها وسیله‌ای برای نشستن روی سطح سیاره‌ها می‌فرستند که با استفاده از ترمز موشکی و چترهای نجات ، به آرامی فرود می‌آید.
سفرهای فضایی با سرنشین
نخستین فضاپیمای با سرنشین ،
آپولو بود که در سال 1969 میلادی ، فضانوردان را به ماه برد. پس از آن ایستگاههای فضایی مداری و
شاتلهای فضایی ساخته شدند. سفینه‌های با سرنشین باید هوا ، غذا و آب کافی برای زنده نگهداشتن و کار چند ماهه‌ی
فضانوردان را در فضا همراه داشته باشند. مواد تازه را از زمین می‌توان با فضاپیماهای بدون سرنشین فرستاد. این سفینه‌ها می‌توانند در فضا به فضاپیمای با سرنشین متصل شوند.
موشکها
فضاپیماها برای رسیدن به سرعت لازم ورود به مدار زمین یا گریز از
گرانش زمین ، به
موشک پرتابی نیاز دارند. این موشکها اغلب سه بخش یا مرحله دارند. وقتی سوخت یک بخش تمام می‌شود، آن بخش سقوط می‌کند و بخش دیگر روشن می‌شود.
شاتلهای فضایی
شاتل فضایی مثل موشک بلند می‌شود و مثل
هواپیما می‌نشیند و حداکثر با سرعت 28 هزار کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کند و نخستین شاتل فضایی به نام
کلمبیا به زمان سازمان فضایی آمریکا (ناسا) در سال 1981 پرتاب شد. این پرتاب نشان داد که می‌توان به جای ساختن یک موشک جدید برای هر سفر فضایی ، موشکی را با قابلیت استفاده‌ی دوباره برای پرتاب سفینه به کار برد. شاتل محموله‌ی خود را به مدار پرتاب می‌کند، سرعت شاتل هنگام پرتاب بسیار تعیین کننده است. اگر سرعت خیلی زیاد باشد، ماهواره در فضا به پرواز در می‌آید و اگر خیلی کند باشد به زمین سقوط می‌کند.
مباحث مرتبط با عنوان
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
